|
LAS QUINCE
Pero las adolescentes son otra cosa
Como una nueva presentación del mundo
Atilio J. Castelpoggi.
Esta es la rara hora
de reír
con la boca que no se sabe
milagro a punto
por eterna y única vez
de soñar una verdad
sin números y sin espinas,
hasta que el rocío evapore su tregua
la hora franca
la última mirada limpia de Lot.
Esa es la hora que se vislumbra tarde
siempre tarde
la llaga que ilusiona
la imposible magia
querer escapar hacia el paraíso
por un camino hiriente de sal.
ANDA
Si me olvidase de lo que no he sido,
me olvidaría de mí.
Antonio Porchia
Levántate, único pájaro del diluvio
acierta a rescatarte
en las migajas de un recuerdo ajeno
Quizá el agua haya borrado todas las discordias
y la piedra destinada a ultimarte
se convierta en punto de partida
No las alas, quedará el viento
testigo de tus vuelos rotos
y del olivo que sigues cuidando
para el día de tu propio recuerdo.
SACERDOTISA EN UGARIT
La condición es siempre poder amarte
que te recrees a diario con la intensa calma
de la flor
Majestuosa te abras
y te cierres
morosamente te cierres en el laberinto ineludible
que tus fieles traman para ti.
El ocaso y el albor te determinan
entre simétricas penumbras que buscan confundirte.
Me han dicho que rehúsas las clementes aguas del olvido,
bálsamo de los más endebles
Tú sabes que antes de las palabras
antes de todo principio
mucho antes
te han sido destinados un cuerpo
y una misión.
PEDAGOGÍA
Cría cuervos; despeja los promontorios
y creyendo como el que no sabe, mira:
la luz del viento pulirá tus ojos
-viento es lo que no somos-
y oye:
a tus crías las alumbrará
el venerable reflejo de lo que ha sido.
Y te dejarán en paz.
APENAS, LAMA
Un exceso de caminos, un soberbio color
un número te acucian
y dormir blancamente es la magia
que suplicas a tu conciencia abismal.
Mientras, el filo que muerde la piedad
hacia ti mismo se niega
al justo equilibrio, y acaso
a la resignación.
DAR/WIN
Y si naces mariposa en Birmingham
-la terca vida impone sus reglas-
todo se reduce a adaptarse
o morir:
negras deberán ser tus horas
para la ilusión de la hora nueva.
El fósil árbol que te ampare
el hollín en que te conviertas
tendrán el color de un cielo
que espera.
LA FÍSICA DE HELMUT NEWTON
Mi volle anche con i capelli rieci e selvaggi...
Ornella Mutti
La gravedad de un cuerpo es la ley
de su peso en la Tierra.
El punto de apoyo nunca es relativo:
preserva su sagrado centro entre las piernas.
La piel del universo huele a perpetuo deseo;
quien penetra la materia pero desdeña las formas
es un hereje de la creación.
Olvida a Kant: la superficie siempre refleja
la única esencia a cosa en sí.
Recuerda de Cantor las intersecciones que omitió graficar,
reduce todas las fórmulas a una mirada
sinuosa y erizada.
Sigue el inmortal equilibrio de las gatas en celo
No caerás mientras la piel de mi universo encantado
te impregne su lujosa excitación.
THE SON OF JAMES WATSON
Soy tan humilde, Señor
tan sumiso
como el primer peldaño
de tu escalera.
Cuando crezca
cuando crezca, Señor
y me opriman pisadas más férreas...
seguiré siendo el mismo:
podrán cambiar las maneras
no cambiará mi madera.
OTRA VEZ
La fiesta de los sudores irrumpe en tu sueño
entre el aquí y el ahora rige el desconcierto
Hay gritos como pájaros sobre tu piel
y pupilas del alba sobre tus pupilas
Hay espuma y temblor en tu secreto
y una alquimia de ardores y de miel
Es la vertiente de la vida siempre
recorriéndote otra vez.
PUNTO ROJO
Soy el amo de la torre: ecos y pústulas
del pasado no me alcanzan.
Insensible a palabras y delirios,
ríos y turbas se pierden entre semejanzas.
¿Qué será de los sabores,
de las porfiadas costumbres,
de la maldad de los niños,
de lo que no es posible decir?
Aquí se está muy bien; inmolo proyectos al atardecer
con la soberbia de un menesteroso; froto mis manos
contra las piedras -mi pacífico alimento-
y me siento a esperar.
ÚLTIMAS SEMILLAS ANTEDILUVIANAS
Llovía un verde augurio de triunfo,
las raíces se abrían reinventando el mundo
eran el mundo
pero alguien dijo: en el principio está el fin.
El verde era tan verde que nuevas manos
bajaron a la tierra y desde la tierra
miraron entrelazadas buscando el cielo.
Llovía porque había que comer
dijo otro, y porque las manos son pala
y son plato y porque cavaron hacia abajo
y también hacia arriba, y entonces llovía.
Pero en el principio ya estaba el fin:
quien mira desde arriba sólo ve lo oscuro,
y allí estaba el gran círculo vicioso
negro como la lenta agonía de la tierra,
y entonces ya no dejó de llover.
EL SEÑOR DE LAS SEDUCCIONES
Me enseñaron que lo esencial no se aprende:
obraron de maestros mi cuna y mis lunas.
Algunas paradojas alumbraron mi sendero:
simular debilidad para construir fortalezas
callar la palabra justa para que otra boca
se complazca en pronunciarla.
Que atribuyan al azar mis colecciones,
que odien en mí lo que en ellos sería pan de vida;
sólo el tiempo podrá mitigarme, única ley
a la que debo someterme, igual a los iguales.
Mientras tanto, a quien me desprecia, admito:
la razón está de su parte, Salamanca no presta.
Todo don es gratuito.
PANORAMAS
Hurgar ventanas abrumadas
y hallar respuestas empañadas
en un mismo declinar
Traspasar reflejos
y disiparse
en un tardío contrasol
La luz abre una salida oculta
y sólo acierta el amo del cerrojo
Versiones del mediodía impostor:
erigir un faro que crezca en la espera
o encallar como una palabra definitiva.
CULTIVA SILESIUS
La piel del absoluto es dura cáscara
mis dedos cuentan las heridas
en la rosa del dolor
no hay lugar para otros pétalos.
Mis yemas han sentido los rigores
de las arduas espinas
del sin porqué.
EN ESTA PLAZA
Y aquí me cuento
entre infinitas formas
de no ser yo:
otra caída de sol
puliendo rostros
contra la tarde agonizante,
pasos sin culpa
sobre la grava reseca,
los ciegos dientes de un perro
mordiendo al mundo
en medio del hueso...
Algo sigo royendo
los restos de una falsa promesa
por encima del vuelo de las palomas.
NUEVA LEY DE LA SELVA
Cercos para ser saltados, según
el cazador de espléndidos marfiles.
Tierra de nadie: se tensa la cuerda
que separa a las tribus enemigas.
Llama el animal; revive la angustia:
el padre del silencio afila sus garras.
Saltos para ser cercados, según
la sabia voz rendida antes del grito.
SUBTERRÁNEO
Una mínima tregua, acometer
el cansancio sobre el último asiento.
Aun el túnel simula ser chance
para tanta mirada privada de luz.
Hasta aquí, la suma de los hechos reunidos
en tren de seguir
no vale un cospel.
Y la serpiente que sigue reptando
indiferente al sopor de los iguales.
Habrá que cargar todas las postergaciones
al hombro, según parece,
y atrasar la hora de levantarse hasta
la próxima ocasión.
MIRLOS
Mirlos henchidos de orgullo, de sacrificio
de previsión: palabras de nuestro asombro
al concebir sus nidos;
sólo vital instigación, lejano instinto
desprovisto de madre
Las diferencias siempre son retrospectivas.
Nosotros
los que construyen
los que destruyen
los que vuelven a construir
con la perdurable fe del poeta
nosotros observados
por el superior ojo del águila
nosotros observados somos mirlos.
LAS RECOMPENSAS
Al gran hacedor de joyas ajenas
al puro héroe de remotos cristales,
a sus manos tan arduas
a su voz obcecada:
ceniza en la boca.
Al olvidado de sí desde el alba
al duro exudar las mil gracias por nada,
a su estrella en tinieblas
a sus pies en el lodo:
ceniza en la boca.
Al sendero que no anuncia esplendores
al mudo evitar las quimeras del oro,
al sabor no tentado
al sabor no gustado
ceniza, eterna ceniza en tu boca.
JOB DESDE LAS CENIZAS
Entonces le dijo su mujer: ¿Aún retienes tu integridad? Maldice a Dios, y muérete.
Job, 2,19
¿Cuál voz nos dará dictamen del fin?
Ayer
el polvo ha sepultado diez mil días
veloz como el vino que nadie recuerda:
el destino, ciego lobo, me ha esquilmado.
Tal vez mañana
el poniente disperse las nubes aciagas
y mi ajado hálito ruegue al ocaso
un nuevo amanecer.
Pero hoy
mi mejor costilla habla para mi silencio:
su palabra es látigo de hielo, sombra entre sombras.
¿Me convertiré en su veredicto de tinieblas
o esperaré un milagro mientras sorbo aflicción?...
Habrás
habrás y habré de esperar;
y contra todos los puñales, mujer
acaso sea mi Señor.
EL DESPERTAR DE OTELLO
Todo era semilla a la hora de la oración:
el tallo esbelto se nimbaba en sueños
y aspiraban al verde las manos sedientas.
Un día, entre las cuentas de la vigilia
el fruto de la espera vio la luz:
el tiempo se mudó en rosa y goce
desde el deseo hasta la piel inicial.
Y cada sí fue bendito, labios nacidos
para el fulgor de la victoria en la carne.
Entonces, que alguien responda:
¿Por qué el viento del odio gimió su discordia?
Sin anunciarse
un trueno en pleno azul quiso nublarme
y bajo el sol del mediodía
se agolparon las piedras sobre mi corazón.
Nada supe, nada vi;
arranqué la virtud desde las raíces,
anegué los castos ruegos en sangre.
Ahora es tarde y sólo pido:
Aniquilado sea mi reino
el insondable reino de los celos;
y que en las tinieblas brote tu nombre
Desdémona
como un divino trigal.
HISTORIA NATURAL
Lejos de la colmena,
surcando los aires de mayo
una abeja acopia néctar
acaso por última vez.
Y aun así ¿sería cierto su final?
Yo, fijo en lo que cambia, pienso en mí
y sólo concibo el furor del tiempo;
ella, fluye en el dorado instante
junto al dulce ritual del polen.
Parece eterno ese sueño otoñal:
sabe ignorar lo que daña
y apenas busca, levedad de levedades,
su exacta porción de miel.
SPINOZA OBJECIÓN A BERKELEY
Sobre tibios pilares de cemento
bajo el sol encantado de septiembre
un casal cumple el rito de la especie.
Lo contemplo sin ánimo idealista,
mi visión no construye seres nuevos:
las palomas existen por sí mismas.
Cuando el tiempo convierta el celo en crías;
cuando tiemblen las ramas con el brío
y mis ojos lejanos nada vean,
no habrá de verlas Dios para que sean
Dios es el celo, el huevo y el nido.
BURLESQUE
Desnuda, casi desnuda:
su módico capital es lo velado.
La música se detiene,
se apagan las luces.
¿Cuál es el ojo más sediento,
el desierto que implora su cordial engaño?
Con vislumbre de ave fugaz
ella elige un trago subido
y las rodillas de la oscura presa.
Como una danza que se burla de ambos
gira la rueda de la derrota:
diez minutos de piel pública,
densa colonia, parodias de afecto
y en el epílogo, a plazo vencido
un nuevo vacío
y el estruendo de otra música.
LEOPARDI A SÍ MISMO, 1937
En mí cantó la ausencia,
el beso anhelado. ¿Pude ser otro?
Respondan mis huesos, la espalda trunca
que esclavizó mis días.
Mía fue la espera, las caricias nunca.
Sí, por siempre reposo
de los vanos conjuros del fracaso,
de querer y desgarrarme en suspiros.
No más tedio o borrascas
ni el lodo del deseo anegándome;
sólo aureola y laureles.
Pero ¿Para qué la gloria futura?
Hoy, una tersa muchacha me lee:
¡Con qué ojos me ama!
Otra pasión imposible, Natura…
Árida flor, este siglo de fama.
|
VIJFTIEN UUR
Maar jonge meisjes zijn wat anders
gelijk een nieuwe voorstelling van de wereld
Atilio J. Castelpoggi.
Dit is het zeldzame uur
om te lachen
met je mond die niet weet dat hij
gunstig wonder is
voor een eeuwige en enkele keer
om een waarheid te dromen
zonder nummers en zonder doornen
tot de dauw zijn uitstel verdampt
het openhartige uur
de laatste zuivere oogopslag van Lot.
Dat is het uur dat je vaag ziet, laat,
altijd laat
de wond die verwachting wekt
de onmogelijke magie
willen wegvluchten naar het paradijs
langs een weg grievend van het zout.
TOE NOU
Indien ik vergat wat ik niet ben geweest
zou ik mezelf vergeten.
Antonio Porchia
Sta op, enige vogel van de zondvloed
zorg ervoor dat je je redt
in de restjes van andermans herinnering
Misschien heeft het water alle onenigheid uitgewist
en zal de steen die bestemd was om je af te maken
in startplaats veranderen
Niet je vleugels, de wind zal getuige
blijven van je gebroken vluchten
en van de olijfboom die je verder verzorgt
voor de dag van je eigen nagedachtenis.
PRIESTERES IN UGARIT
De voorwaarde is je steeds te kunnen beminnen
dat je je dagelijks met de intense rust van de bloem
herschept
Majesteitelijk ga je open
en sluit je je
traag sluit je je in het onvermijdelijke labyrint
dat de gelovigen voor je beramen.
Zonsondergang en -opgang bepalen je tussen
symmetrische schemeringen die je zoeken te verwarren.
Mij werd gezegd dat je het welwillende water van de vergetelheid,
balsem van de zwaksten, afwijst
Je weet dat vóór de woorden
vóór alle begin
lang daarvóór
een lichaam en een opdracht
je werden voorbestemd.
PEDAGOGIE *
Kweek raven; maak de heuvels vrij
en met het geloof van wie niet weet, kijk
het licht van de wind zal je ogen polijsten
- wind is wat wij niet zijn -
en luister:
de eerbiedwaardige weerkaatsing
van wat geweest is zal je kroost bijlichten.
En ze zullen je met rust laten.
SLIB, NAUWELIJKS
Een overdaad aan wegen, een arrogante kleur
een nummer verontrusten je
en ongestoord slapen is de magie
die je afsmeekt van je ondoorgrondelijk bewustzijn.
Intussen weigert de scherpe kant die
aan het mededogen met jezelf knaagt
het juiste evenwicht, en misschien
de gelatenheid.
DAR/WIN * *
En als je in Birmingham als vlinder geboren wordt
- het halsstarrige leven legt zijn wetten op -
wordt alles herleid tot zich aanpassen
of sterven:
zwart moeten je uren zijn
voor de illusie van het nieuwe uur.
De fossiele boom die je beschut
het roet waarin je verandert
zullen de kleur hebben van de hemel
die wacht.
DE FYSICA VAN HELMUT NEWTON
Mi volle anche con i capelli rieci e selvaggi...
Ornella Mutti
De zwaartekracht van een lichaam is de wet
van zijn gewicht op de Aarde.
Het steunpunt is nooit relatief:
het beschut zijn gewijd centrum tussen zijn benen.
De huid van het universum ruikt naar duurzame begeerte;
wie in de materie doordringt maar de vormen minacht
is een afvallige van de schepping.
Vergeet Kant: het oppervlak weerkaatst altijd
het enige extract van Ding an sich.
Onthou van Cantor de intersecties die hij vergat te tekenen,
herleid alle formules tot een bochtige
en stekelige oogopslag.
Volg het onsterfelijk evenwicht van krolse katten
Je zult niet vallen zolang de huid van mijn verrukt universum
je met haar overdadige opwinding doordrenkt.
DE ZOON VAN JAMES WATSON
Ik ben zo nederig, Heer
zo onderworpen
gelijk de eerste trede
van je trap.
Als ik groei,
als ik zal groeien, Heer
en stappen van harder ijzer mij zullen verdrukken...
zal ik dezelfde blijven:
hun handelwijze kunnen ze veranderen
mijn hout verandert nooit.
WEER
Het feest van het zweten valt in je droom naar binnen
tussen het hier en het nu heerst de ontreddering
Er is geschreeuw gelijk vogels op je huid
en ochtendpupillen op jouw pupillen
Er is schuim en siddering in je geheim
en alchemie van heftigheid en honing
Altijd is de glooiing van het leven
weer door je heen aan het trekken.
ROOD PUNT
Ik ben de heer van de toren: echo's en puisten
uit het verleden bereiken mij niet.
Ongevoelig voor woorden en waanvoorstellingen
gaan rivieren en menigten onder gelijkenissen verloren.
Wat wordt er van de smaken,
van de hardnekkige gewoonten,
van de misdadigheid van de kinderen,
van datgene wat je niet krijgt gezegd?
Hier is het goed om zijn, bij valavond offer ik plannen
met de trots van een behoeftige, wrijf mijn handen
tegen de stenen - mijn vredelievend voedsel -
en ik ga zitten wachten.
LAATSTE ZADEN VAN VOOR DE ZONDVLOED
Het regende een groene triomfvoorspelling,
de wortels gingen open bij het heruitvinden van de wereld
ze waren de wereld
maar iemand zei: in het begin ligt het einde.
Het groen was zo groen dat nieuwe handen
naar de grond afdaalden en vanuit de grond
keken ze samengevouwen op zoek naar de hemel.
Het regende want er moest gegeten worden
zei een ander, en omdat de handen schop zijn
en schotel en omdat ze naar omlaag groeven
en ook naar boven, en toen regende het.
Maar in het begin lag reeds het einde:
wie van beneden kijkt ziet slechts het duister,
en daar was de grote vicieuze cirkel
zwart gelijk de trage doodstijd van de grond,
en toen hield het met regenen niet meer op
DE HEER DER VERLEIDINGEN
Mij leerden ze dat je het essentiële niet leert:
als meesters dienden mij mijn wieg en de manen.
Enkele paradoxen verlichtten mijn pad:
zwakheid voorspiegelen om burchten te bouwen
het juiste woord verzwijgen zodat een andere mond
genoegen had aan het uitspreken ervan.
Laat ze mijn verzamelingen aan het toeval toeschrijven,
laat ze in mij haten wat in hen levensbrood zou zijn,
alleen de tijd kan me zachter stemmen, enige wet
waaraan ik mij moet onderwerpen, gelijk aan de gelijken.
Ondertussen geef ik aan wie mij minacht toe:
het gelijk is aan uw kant, Salamanca leent niet uit. * * *
Iedere gave is gratis.
VERGEZICHTEN
Overladen vensters oprakelen
en beslagen antwoorden vinden
in eenzelfde verval
Dwars door weerkaatsingen gaan
en verdampen
in laat tegenlicht
De klaarte opent een verborgen uitgang
en treft alleen wie de grendel beheert.
Varianten van de middag-oplichter:
een vuurtoren oprichten die in de wachttijd groeit
of aan de grond lopen gelijk een afdoend woord.
CULTIVEER SILESIUS
De huid van het absolute is een harde dop
mijn vingers tellen de wonden
in de roos van het leed
is voor andere bloembladen geen plaats.
Mijn vingertoppen hebben de barheid gevoeld
van de lastige doornen
van het zonder waarom.
OP DIT PLEIN
En hier word ik gerekend
tot de oneindige vormen
van het niet ik zijn:
een andere zonsondergang
die de gezichten doet glanzen
tegen de zieltogende avond,
schuldloze stappen
op het droge grind,
de blinde tanden van een hond
die op de wereld bijten
midden op het been...
Ik blijf op iets knagen
de restanten van een valse belofte
over de vlucht van de duiven heen.
NIEUWE WET VAN HET WOUD
Omheiningen om over te springen, volgens
de jager op prachtig ivoorwerk.
Niemandsland: het touw dat de vijandige
stammen uit elkaar houdt gaat strak staan.
Het dier roept, de angst herleeft:
de vader van de stilte scherpt zijn klauwen.
Sprongen om omheind te worden, volgens
de wijze stem uitgeput vóór de schreeuw.
ONDERGRONDSE
Een miniem oponthoud, de vermoeidheid
op de achterste zetel aanvallen.
Nog geeft de tunnel voor de kans te zijn
voor zoveel oogopslag die van licht is beroofd.
Tot hier is de som van alle feiten
die bezig zijn met voorvallen
geen muntplaatje waard.
En de slang die blijft verder kruipen
onverschillig voor de slaperigheid van haar gelijken.
We moeten ieder uitstel
op de schouders nemen, naar het schijnt,
en het uur van opstaan terugzetten tot
de volgende gelegenheid.
MERELS
Merels gezwollen van trots, van opoffering
van verwachting: woorden van onze verbazing
bij het concipiëren van hun nesten,
alleen vitale aanstichting, vaag instinct
van de moeder gespeend
De verschillen zijn altijd retrospectief.
Wij
die bouwen
die verwoesten
die opnieuw beginnen te bouwen
met het duurzame geloof van de dichter
wij die bewaakt worden
door het superieure oog van de adelaar
wij die bewaakt worden zijn merels.
DE BELONINGEN
Aan de grote maker van andermans sieraden
aan de zuivere held van verre ruiten,
aan zijn zo lastige handen
aan zijn verblinde stem:
as in de mond.
Aan wie zichzelf vergat sinds de dageraad
aan het taaie uitzweten duizendmaal dank voor niets,
aan zijn ster in het donker
aan zijn voeten in het slijk:
as in de mond.
Aan het weggetje dat geen prachtige dingen aankondigt
aan het zwijgend ontlopen van de drogdromen van het goud,
aan de niet beproefde smaak
aan de niet geproefde smaak
as, eeuwige as in je mond.
JOB VANUIT DE AS
Toen zeide zijn huisvrouw: Houdt gij nog vast aan uw oprechtheid? vloek God en sterf.
Job, 2,9
Welke stem zal ons verslag uitbrengen van het einde?
Gisteren
heeft het stof tienduizend dagen begraven
snel als de wijn die niemand zich herinnert:
het lot, blinde wolf, heeft mij uitgeput.
Misschien morgen
verdrijft het westen de onheilspellende wolken
en smeekt mijn versleten ademtocht de zonsondergang
om een nieuwe dageraad.
Maar vandaag
spreekt mijn beste rib voor mijn stilte:
haar woord is zweepslag van ijs, schim onder schimmen.
Verander ik me in haar oordeel van duisternis
of wacht ik op een wonder terwijl ik treurnis opslorp?...
Jij zult
Jij zult en ik zal moeten wachten;
en tegen alle dolken, vrouw
misschien is het mijn Heer.
OTHELLO'S ONTWAKEN
Alles was zaad op het uur van het gebed:
de slanke stengel omkranste zich met dromen
en dorstige handen streefden naar het groen.
Op een dag tussen de rekeningen van het waken
zag de vrucht van het wachten het licht:
de tijd veranderde in roze en genot
vanaf de begeerte tot de initiale huid.
En ieder ja was gezegend, lippen geboren
voor de schittering van de zege in het vlees.
Toen, laat iemand antwoorden:
Waarom zuchtte de wind van de haat zijn tweedracht?
Zonder aankondiging
wou een donderslag bij heldere hemel mij verwarren
en onder de middagzon
hoopten boven mijn hart de stenen zich op.
Ik wist niets, ik zag niets,
ik rukte de deugd van bij de wortels uit,
vernietigde de reine smeekbeden in bloed.
Nu is het te laat en vraag ik slechts
Dat mijn rijk vernietigd wordt
het onpeilbare rijk van de afgunst;
en dat in de duisternis jouw naam opbloeit
Desdemona
gelijk een goddelijk tarweveld.
NATUURWETENSCHAPPEN
Ver van de bijenkorf,
door de meilucht aan het vliegen,
verzamelt een bij nectar
misschien voor de laatste keer.
En zelfs dan, zou haar einde zeker zijn?
Ik, star in wat wisselt, denk aan mijzelf
en vat alleen de woede van de tijd;
zij vloeit in het vergulde ogenblik,
één met het zoete ritueel der pollen.
Die herfstdroom schijnt wel eeuwig:
zij weet te vermijden wat schaden kan
en nauwelijks zoekt zij, uiterste lichtheid,
haar consciëntieus gemeten portie honing.
SPINOZA BEZWAAR TEGEN BERKELEY
Op lauwwarme pilaren van cement
onder de bekoorde zon van september
voltrekt een paar de rite van de soort..
Zonder idealistische bedoeling
kijk ik het aan, mijn visie schept geen nieuwe
wezens, de duiven bestaan voor zichzelf.
Als de tijd de paardrang in jongen omzet;
als de takken met elan zullen trillen
en mijn verschoten ogen niets meer zien,
hoeft God ze niet te zien om ze te doen bestaan
God is de paardrang, het ei en het nest.
BURLESKE
Naakt, bijna naakt:
het versluierde is haar bescheiden kapitaal.
De muziek houdt op,
de lichten doven uit.
Welk is het dorstigste oog,
de woestijn die haar hartelijk bedrog afsmeekt?
Met de spiedende blik van een roofvlugge vogel
kiest zij een prijzige drank
en de knieën van de donkere buit.
Gelijk een dans die beiden voor de gek houdt,
draait het wiel van de mislukking:
tien minuten publieke huid,
pregnant parfum, parodieën van verknochtheid
en in de epiloog, na vervallen termijn,
een nieuwe leegte
en het tumult van andere muziek.
LEOPARDI TOT ZICHZELF, 1937
In mij zong de afwezigheid,
de begeerde kus. Kon het anders zijn?
Dat mijn beenderen antwoorden, mijn geknotte rug
die mijn dagen omzette in slavernij.
Wachten was mij gegeven, liefkozingen nooit.
Zeker, voor altijd rust ik uit
van de vergeefse bezweringen van het fiasco,
van liefhebben en me in zuchten aan stukken rijten.
Geen weerzin meer en geen tegenspoed
en ook niet het slijk van begeerte dat me overspoelt,
alleen een aureool en lauweren.
Maar waartoe de toekomstige luister?
Een stralend meisje leest mij nu.
Met welke ogen ze mij bemint!
Andere hartstocht uitgesloten, Natuur...
Steriele bloem, deze eeuw van beroemdheid.
*
In het Spaans bestaat een spreekwoord Cría cuervos, y te sacarán los ojos.
"Kweek raven, en ze zullen je ogen uitpikken." De zinspeling daarop is duidelijk.
* *
Dar/win is allicht een zinspeling op het Spaanse "dar" en het Engelse "win".
* * *
Salamanca is de oudste en eerbiedwaardigste universiteit van Spanje. Uit de middeleeuwen bleef bekend:
Quod natura non dat, Salmantica non praestat. In het Spaans is het Lo que la naturaleza no da,
Salamanca no presta, letterlijk: "Wat de natuur niet geeft, leent Salamanca niet uit."
|